Waar vroeger het opsporings- en gerechtelijk onderzoek zich zelden of nooit in een digitale omgeving afspeelden, lijkt deze uitzondering thans de regel te zijn geworden. Niet enkel dient er te worden vastgesteld dat oude misdrijfvormen steeds vaker gepaard gaan met het gebruik van ICT (computer, internet, handhelds, smart phones…), maar er zijn ook gans nieuwe misdrijven ontstaan door de evolutie van onze digitale maatschappij. Om het anders te stellen: “Old crimes, new tools and new tools, new crimes.”. Voor wat de eerste categorie betreft kan verwezen worden naar de ons klassiek gekende strafbare handelingen als bezit en uitwisseling van kinderporno, belaging, het aanzetten tot ontucht of aanranding van de eerbaarheid, het houden van een valse boekhouding (bijvoorbeeld de fiscale misdrijven), enz… Het is hier duidelijk geworden dat bij de zoektocht naar bewijsmateriaal politie en
justitie geconfronteerd worden met nieuw aangewende technieken om enerzijds het misdrijf te plegen, maar anderzijds ook om zich eventueel weg te steken voor correctionele vervolging. Voor wat de tweede categorie van misdrijven betreft is het zo dat de Belgische wetgever als goede leerling in de klas inhoudelijk de Cybercrime conventie van Budapest van 23 november 2001 reeds – anticiperend – omzette in Belgisch recht op 28 november 20001. Hiermee ontstonden onder meer een aantal
nieuwe misdrijven welke eigen zijn aan de informaticaomgeving en een oplossing boden voor wat voordien in de rechtspraak diende te worden opgelost. Zo ontstonden als totaal nieuwe misdrijven: de valsheid in informatica (artikel 210bis Sv.), het informaticabedrog (artikel 504quater Sv.), de interne en externe hacking (artikel 550bis Sv.) en de datasabotage (artikel 550ter Sv.). Eigen aan beide categorieën is het feit dat een nieuwe stijl diende ontwikkeld te worden in het opsporen van deze misdrijven. Dit aan de hand van een nieuwof up to date gebracht arsenaal van strafprocesrechtelijke instrumenten.