De aanslagen in België, Frankrijk, Australië, Canada, de VS, Denemarken en de dreiging aan de grenzen van fort Europa etsen het gevaar van islamitische radicalisering en terrorisme in Nederland op ieders netvlies. Logisch dat we deze dreiging vooral zien vanuit een veiligheidsperspectief. Tegelijkertijd verliezen we zodoende greep op deze complexe fenomenen. Mensen radicaliseren namelijk in specifieke maatschappelijke en persoonlijke omstandigheden. Veel beleidsmakers en uitvoerende professionals zien dat scherp. Maar in hun praktijk slagen zij er onvoldoende in om hun professies, de blik waarmee zij naar mensen hebben leren kijken, met elkaar te verbinden. Ketenpartners hebben misschien wel eensluidende ambities, maar ook eigen agenda’s, zienswijzen, organisatieculturen en verantwoordingsstructuren. Daarom ontbreekt een toch logisch, op vertrouwen gestoeld verband tussen preventie, repressie en nazorg.